Marilyn Monroe miała na sobie tę legendarną białą sukienkę w filmie „Słomiany wdowiec” z 1955 roku. Biała sukienka Marilyn Monroe, stworzona przez utalentowanego kreatora kostiumów Williama Travillę, stała się światowym fenomenem dzięki jednej jedynej scenie. To właśnie ona sprawiła, że sukienka przeszła do historii jako ikona kina. W tej scenie Monroe, ubrana w tę słynną białą sukienkę, stoi na kratce wentylacyjnej metra, a powietrze unoszące się z kratki unosi sukienkę, odsłaniając jej nogi. Scena ta uznawana jest za jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów kinematografii XX wieku. Sukienka stała się nieodłącznym elementem kultury popularnej i jednym z najbardziej rozpoznawalnych kostiumów w historii filmu.
Mało znany kreator
William Travilla, choć już miał na swoim koncie Oskara za kostiumy do filmu „Przygody Don Juana” z 1948 roku, był wciąż stosunkowo mało znanym twórcą, gdy rozpoczął pracę z Marilyn Monroe. Ich współpraca rozpoczęła się w 1952 roku przy filmie „Proszę nie pukać”. Był to pierwszy z ośmiu filmów, do których Travilla zaprojektował kostiumy dla Monroe. Później twierdził, że miał nawet romans z ikoną kina, choć nigdy tego nie potwierdzono.
Słynna biała sukienka, którą Monroe miała na sobie w „Słomianym wdowcu”, została zaprojektowana w 1955 roku, kiedy żona Travilli była na wakacjach. To dzieło stało się jego najsławniejszym osiągnięciem, choć pojawiały się plotki, że Travilla nie zaprojektował sukienki samodzielnie, ale po prostu kupił ją w sklepie. Twórca zawsze stanowczo zaprzeczał tym pogłoskom.
Słynna scena
Biała sukienka pojawia się w ikonicznej scenie filmu, w której Monroe, w towarzystwie swojego partnera, wychodzi z kina przy Lexington Avenue na Manhattanie. Właśnie obejrzeli film „Potwór z Czarnej Laguny”, kiedy Monroe słyszy dźwięk przejeżdżającego metra. Wchodząc na kratkę wentylacyjną, pyta: „Oooo, czujesz bryzę z metra?”, a podmuch powietrza unosi jej sukienkę, odsłaniając nogi. Scena, choć prosta, stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych momentów w historii kina.
Początkowo scena miała być kręcona na Manhattanie, w nocy 15 września 1954 roku. Jednak obecność Monroe i ekipy filmowej przyciągnęła tłumy fanów, co uniemożliwiło kręcenie. W związku z tym scena została ostatecznie zrealizowana w studiu.
Scena ta porównywana jest do podobnej sytuacji w filmie „Co wydarzyło się na 23 ulicy w Nowym Jorku” z 1901 roku, gdzie podobny efekt osiągnięto na kratce wentylacyjnej. Jednak Monroe w swojej białej sukience była o wiele bardziej zmysłowa i przyciągająca uwagę.
„Zaginiona kolekcja”
Po śmierci Monroe w 1962 roku Travilla nie udostępnił sukienki publicznie. Przez lata trzymał ją wraz z innymi kostiumami, które stworzył dla aktorki, z dala od oczu ludzkich. Powstały nawet plotki o „Zaginionej kolekcji”. Dopiero po śmierci Travilli w 1990 roku, jego kolekcja, w tym słynna biała sukienka, ujrzała światło dzienne i trafiła do prywatnej kolekcji hollywoodzkich pamiątek Debbie Reynolds w Muzeum Kina.
W jednym z wywiadów dla Oprah Winfrey, Reynolds przyznała, że sukienka zmieniła kolor z białej na ecru, co wynikało z upływu czasu. „Jak wiecie, jest ona bardzo, bardzo stara” – tłumaczyła.
W 2011 roku Reynolds zdecydowała się wystawić sukienki Monroe na aukcję, która miała odbywać się w kilku etapach. Przed aukcją prognozowano, że biała sukienka zostanie sprzedana za 1-2 miliony dolarów. Ostatecznie sukienka została sprzedana za zawrotną sumę 5,6 miliona dolarów, wliczając w to prowizję wynoszącą 1 milion dolarów.
Model
Biała sukienka Marilyn Monroe to klasyczny przykład sukienki koktajlowej, wykonanej z lekkiego materiału w odcieniu kości słoniowej. Jej fason idealnie wpisywał się w modowe trendy lat 50. i 60. XX wieku. Gorset z głębokim dekoltem, zapinany na szyi, składał się z dwóch warstw marszczonej tkaniny, które łączyły się na szyi, odsłaniając ramiona i plecy.
Gorset przechodził w talię, którą podkreślał delikatny pas, zakończony kokardką po lewej stronie. Od pasa sukienka rozszerzała się, tworząc marszczoną spódnicę sięgającą do połowy łydki. Na plecach znajdował się zamek oraz małe guziczki, które zapinały sukienkę na szyi.
Jak sukienka była odbierana i co dalej
Mąż Monroe, Joe DiMaggio, nie był fanem tej sukienki, ale mimo to uznał ją za ważny element dziedzictwa swojej żony. W latach po śmierci Monroe zdjęcia Marilyn w tej sukience pojawiały się dosłownie wszędzie. Sukienka była na plakatach, w filmach, a nawet animacjach – pojawiła się m.in. na postaci Fiony w filmie „Shrek 2”.
Magazyn Glamour.com uznał tę sukienkę za najbardziej rozpoznawalną w historii kina. Firma Mattel stworzyła Barbie ubraną w jej replikę, a Marilyn w białej sukience została uwieczniona na znaczku pocztowym w Somalii.
W lipcu 2011 roku w Chicago odsłonięto ośmiometrową statuę Marilyn Monroe w słynnej białej sukience, co dowodzi jej trwałego miejsca w kulturze popularnej.
W 2016 roku aktor Willem Dafoe odtworzył słynną scenę w reklamie Snickersa, emitowanej podczas Super Bowl, co tylko podkreśla niesłabnącą popularność tej sukienki.
